Ես,Դու,Նրանք,Մարդկությունը...

Բնության ներքին կյանքը ես եմ,մարդը,հոգին...և եթե ինչ որ բան եմ ուզում հասկանալ բնության մեջ` պարզապես խորասուզվում եմ իմ ներսը: 

Ինչու մենք գարնանը չենք սիրում ձմեռը,ձմռանը` աշունը...?

Հնարավորն չէ նույնը, միանմանը հավերժ սիրել :  Ինչու է այդպես??? 

Երբ փոքր էի,ուզում էի ունենալ հավերժ,երբեք չջարդվող խաղալիք:Մի օր հասկացա`այդպիսի խաղալիք պարզապես չի լինում:

Կամաց-կամաց մեծանում ենք` ես և հոգիս,մարդը ` հասկանալով,որ հավերժ խաղալիքը և տարվա հավերժ ժամանակը հենց մեր մեջ է ներդրված:Եվ միայն հասունանալը, իմաստնանալը կախված է տարբեր միջավայրերից:Եվ այդ միջավայրերում մենք տարբեր  ենք արտացոլվում: Ես,Դու,Նրանք,Մարդկությունը...

Ես,Դու,Նրանք,Մարդկությունը...

Высокая самооценка?нет,об этом не может быть и речи!!

Да, я родилась в маленьком городке-жители которого не только знают друг друга в лицо, но и биографию,возможности и творческие данные каждого.Что касается творческих данных,то город сам предраспологал к ним.Живя в нем,не вазможно не заметить красок, блеска звезд, не услышать многоголосие песен эхом отдающих от горы к горе. Во мне все краски, вся музыка, вся сладость этого городка.Меня так воспитали,я все это чувствую в себе,творю и горжусь этим!Что,что?Высокая самооценка?нет,об этом не может быть и речи!просто мои родители помогли познать свои возможности,оценить их.Поделиться моим исполнением песен, рисунками,сочинениями, мышлением,детским шаловством с жителями моего городка.потом они выпустили меня с моим мне так  кажущимся талантом  в жизнь"озеро",где я задыхалась,плавала,утопала! Где я как губка впитывала то,чего мне не хватало,с помощью чего я становилась еще лучше.Ну да!Не поверите!Я стала узнаваемым человеком не только в моем городке...Любой конкурс был мне по плечу.Да, да! Высокая  самооценка!И мне опять помогли мои родители!Переплыв "озеро" они меня выпустили в "море", и таких как я в этом море тоже есть!Здесь я утопаю, всплываю, ЛЮБЛЮ, Наслаждаюсь,поплакиваю и взрываюсь в смехе,учусь и готовлюсь к плаванию в "океане". Высокая самооценка?Нет конечно! ЖЕЛАНИЕ БыТЬ ЛУЧШЕ, СЧАСТЛИВЕЕ !ЖЕЛАНИЕ ОСЧАСТЛИВИТЬ РОДНыХ,ДРУЗЕЙ И МИР !
Человек с годами своего физического, умственного,  духовного, творческого созревания имеет право обшаться, ощибаться,делать выводы, и  в конце концов воспитываться.
Думаю согласны.За и против.Человек и принцип.Характер и невоспитанность.Достоинство и самооценка.Высокая самооценка!Не каждому возрасту по плечу рассуждать на эту тему.По моему главное уметь видеть, чувствовать, познавать, и быть благодарным!Могу и ошибаться.хотя на собственных ошибках тоже можно научиться.Лишь бы не жалеть  самого себя, а то не вырастишь, не доростешь до возможности оценивания. О высокой самооценке не может быть и речи! Жалость к любимому, другу,родному,гражданину-равносильно убийству по капельке.Она уничтожает возможность двигаться, наслаждаться,бороться, жить для кого-то еще. Истина в познании, умственном развитии, широком кругозоре и в конце концов в вечном движении. Наслаждайтесь  жизнью, творите во имя ее, не расстрачивайте время на какие-то самооценки, оно дорого! Жизнь  обязательно оценит вас!

My first Love

He came suddenly, flying with the wins which he had taken from the sky. He was flooded with the sun's warmnees , his reflection had moon's coldness , his eyes were shining stars , his lips were attrakting and calling me as a mist . And I was entering the mist unable to see and tach and sometimes I was not able to feel the ground under my feet . My soul is huge . There is a kindness and endless craziness in it.

 Of course there was missing  just one thing in my soul. It was Love.

I hadn't closed the door of my soul and he came in flying with the wings which he had taken from the sky.

My first love was a pomegranate's flower,which had grown on the huge  tree's brunches.

I was missing him,whispering  words which were strange for me oo,but my words were pure and sensitive.  My pomegrante's flower was silent and insensible,it was just a flower which was  taking my whisper as a wind was swinging  left and right.

My flower was beautiful , but it hadn't soul , and it didn't need love . My pomegranate flower didn't become a pomegranate. It was just welcoming the spring.

Ուզո՞ւմ ես` նկարեմ....

Ուզո՞ւմ ես` նկարեմ պայծառ գարուն,
Արև ու անձրև` իրար ջերմ խառնված,
Խենթ ճախրող ճայեր ծավի երկնքում,
Ծիածանն ամպին գրկախառնված:


Ուզում ես թափեմ երկնքից աստղեր
Որ ընկնեն գիրկը սիրահարների
Նկարեմ կանանց փթթող գարուններ
Արձագանքը խենթ ծաղկած ծառերի:


Ցավ ու մայրություն իրար դեմ դիմաց,
Հոգու օվկիանում թափառող մտքեր,
Սկիզբ ու ավարտ իրարու գրկված...
Կյանք,սեր,մահ,ավեր ու սպասումներ:

Ուզո՞ւմ ես `վառեմ երկնքում շողեր,
Ու լցնեմ հոգուս լույսը սրտիդ մեջ:
Տես` կինը գարուն է,հող է բարեբեր,
Լռություն ու ցավ,լուսից քամվող երգ:

Կինը գարուն է,ծաղիկ է,հրեշտակ,
Գարնան ժպիտներ,հոսող առուներ,
Տիեզերք է` սիրո լույսի մեջ համակ,
Անճանաչ աշխարհ,հույսեր ու հույզեր...

Ճանաչիր երկիրդ

Պատմությունը գրում է ժամանակը,հնարավորություն տալով յուրաքանչյուրիս մասնակից լինել`ապրել արարել այդ ժամանակի մեջ:Չեմ ուզում խոսել հազարամյակներ ապրած երկրիս մասին,բոլոր այն ճանաչված առժեքների ,որոնց շնորհիվ  ես հայ եմ , կամ  , ճանաչում  և  սիրում  եմ երկիրս:   Այսօր  Հայաստանը հակադրումների երկիր է:  Նպատակներ,ցանկություններ,գաղափարախոսություններ,սեր,գյուղ, քաղաք,Եվրոպա...

Ամեն ինչ հակադրվում է,մեկը մյուսով ապրելու փոխարեն:Երկրիս մարդիկ ինքնահաստատվում եմ ,ապրելով մեկ երկրի մեջ`երազելով այլ երկրների մասին:Ինքդ քեզ ճանաչիր`այդպիսին է երկիրդ:

ՄԵՐ ՕՐԵՐԻ ՀԱՅ ԿԻՆԸ:ՇՆՈՐՀԱՎՈՐ ՄԻԱՄՍՅԱԿԴ

Ծաղիկ է ,ծիծաղ,անձրև,մառախուղ և ամպրոպ,արև ու ծիածան,սերմ է ,պարարտ հող,մայր և երեխա:
Մեր օրերի հայ կինը գարուն է` պայծառ,ծաղկառատ,պայթող բողբոջ, անձրևոտ  ու քամոտ:Նուրբ,քմահաճ,ծիծաղը կարկաչ:
Մեր օրերի հայ կինը  ամառ  է:  Ծիծաղկոտ , զվարթ , ջերմ,գուրգուրող, պայծառ   պիտով, բերք ու բարիքով, խոսքով  ու վարմունքով:
Մեր օրերի հայ կինը աշուն է ` հասուն, թաղծոտ,իմաստնությամբ լի,գույնզգույն ու խոհեմ: Կարոտից հուզվող,ծանրությունից թևերը կախած ծառ:
Մեր օրերի հայ կինը ձմեռ է` ատելությունից սառած,հոգնածությունից գեունատ,ցեխ ու ճերմակ,քամու սվսվոց,նախշազարդ կարպետ:
Մեր օրերի հայ կինը օրորոցային է,ռոք,մի քիչ  ջազային:Զինվոր է,բժիշկ,ուսուցիչ...
ՄԵՐ ՕՐԵՐԻ ՀԱՅ ԿԻՆԸ ՄԱՅՐ Է,ԵՐԲԵՄՆ <<ՏՂԱՄԱՐԴ ԿԻՆ>>,ԵՐԲԵՄՆ ԳԱՂՏՆԻՔ,ԵՐԲԵՄՆ ԷԼ ՊՈՌՆԻԿ:

Պատկերացրու որ դու ծառ ես(աշակերտ),որն ապրում է անտառում(''Մխիթար Սեբաստացի'' կրթահամլիր)

Սարն որ անցնես,մի կանաչ ու խիտ անտառ կա,գուցե ինձ այնտեղ գտնես:Արմատներս խորը չեն ,ոչ էլ սփռված:Ես դեռ փորձում եմ մեծանալ,դառնալ վեհ ու բարձր,կանաչ տերևներով լի,ճղնառատ ու արմատներս ամրացած:Անտառը,որտեղ ես ապրում եմ  մեծ է ու խիտ,լի մոլախոտերով ու ճահիճներով,որ կարծես փորձում են խանգարել ու չորացնել,բանտարկել ու ծաղրել` չհասկանալով,որ իմ մեջ ավելի են ոգևորում ապրելու,փարթամանալու և ազատ ճյուղերս փռելու գաղափարը:Այստեղ ամեն մեկն իր կյանքով է ապրում,փորձում գոյատևել ոչ միայն բնությանն ու իր արգելքներին,այլև մարդկանց` քեզ նմաններին,անտեղի ու վիրավորող,մեզ մեր կյանքից զրկող արարքներին:

Իմ կյանքը կախված է քեզանից(դպրոց),իսկ քո կյանքը` ինձանից(դպրոց,ուսուցիչ):Ես քեզ տալիս եմ թթվածին    (:D ),դու ինձ ջուր ու խնամք (գիտելիք) :Փորձիր փոխվել,

դարձիր բնությունն ավելի սիրող ու հարգող,հոգատար,սիրիր մեզ: 

Գուցե փորձես վերջ դնել այն անհավասարությանը,որ գալիս է անտառի այն չորացած,բայց հսկա ծառից,որն փռել է իր արմատները ողջ անտառով:Նրա արմատները չեն թողնում գոյատևել,վնասում են

Կանցնեն տարիներ, ես կլինեմ վեհ ու բարձր,կանաչ տերևներով լի,ճղնառատ ու արմատններս ամրացած…

Շահանե Խաչիկյան

Կշեռքը պահենք անհավասարակշռված...

Ուրախությունը դիմակազերծյալ տխրությունն է:Ոմանք ասում են.     << Ուրախությունը տխրությունից ավելի մեծ է>>,ոմանք էլ ասում են.<< Ոչ տխրությունն է ավելի մեծ>>:Ըստ ինձ նրանք անբաժանելի են:Միասին են գալիս՝երբ մեկը քո հետ է ,մյուսն քեզ սպասում է անկողնուդ մեջ:Մենք կշեռքների պես կախված ենք մեր տխրության ու ուրախության միջև:ԱՆՇԱՐԺ և ՀԱՎԱՍԱՐԱԿՇՌՎԱԾ ԵՆՔ ՄԻԱՅՆ ԱՅՆ ԺԱՄԱՆԱԿ,ԵՐԲ ԴԱՏԱՐԿ ԵՆՔ:ՈՒ ՀԻՇԵՆՔ ՄԵՐ ՈՒՐԱԽՈՒԹՅՈՒՆՆ ՈՒ ՏԽՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ԿԱԶԴԻ ԿՇԵՌՔԻ ՎՐԱ...

                                                                  Շահանե Խաչիկյան

Չեմ հասկանում ինչու ես վախենում խոսել...

Քո զրույցներում ու գրվածներում դու խոսում ես անհայտի հետ:Ես ուզում եմ բարձր խոսես,ուզում եմ  ճանաչել,մի գուցե հասկանամ քեզ: Ճիշտ է դու ես՝ քո մտքերով,քո դեպրեսիայով... Ես գիտեմ դու լավն  ես, այս ամենը երեվի զգուշանալու համար է: Ամեն դեպքում ես այստեղ եմ,քո կողքին, պատրաստ եմ օգնության:Մի վախեցիր ասելիքդ ուղղիր նրան ում իսկապես ասելիք ունես: ....

Կեսգիշեր` 2-47...

Մայրամուտը կարելի է տեսնել ինչպես ավարտ,այնպես էլ նոր գալիքի սկիզբ,տխրությանը հաջորդող ուրախություն: Երեկ  մայրամուտից մինչ գիշերը 2:47 քայլելով հասանք տխրությանը հաջորդողին ` մեզ: Ինչպես նաև  Կիևյան կամուրջին,TUMO-ին... ճանապարհին այն պոռնիկներին ,ովքեր   մեր օրերի հայ կանանց մի մեեեեծ  մասն են:  Թիթեռների հագուստից հասկացա`շուկայի պահանջարկը մեծացել է, բայց  փոխարենը  նվազել է նրանց продукт-ի գինը... Մարդիկ են գալիս և  մարդիկ գնում,սկզբունք  և սկզբունքին դեմ   զանգված,պահանջարկ ու առժեքներ են փոխվում,բայց բարոյականը մնում է անփոփոխ: Սիրելիներս`  և չնայած կյանքի տհաճ պահերին` մենք կախված ենք մի կում թարմ հանքային ջրից:.... :Ճ

Ես էլ դարձա բլոգեր

Մի խոսքով ես այստեղ եմ: Ապրի Միշոն հի հի հիհ հի հա հիհիահա, որ օգնեց բլոգս բացենք ...
Չէ էտ հի հի հա հան հանի, Միշո՜,աաաա ...
 Ինձ թվում է կստացվի,կդառնամ լավ բլոգեր: Սպասեք իմ Խելառ<<ր-ով էր գրվում???:DDDDD  նյութերին:   Չգիտեմ ինչ գրել,մանավանդ երբ Միշոն ու Ալվարդը իրենց զրույցով խանգարում են: Սուս հաաաաաա յաա,առաջին նյութն ա չէ:  Ու վերջ :D :D Մի տանջեք վերջացրեցի........